Rodzice boją się przyznać, że ich dziecko ma problemy psychologiczne
Wielu rodziców, którzy borykają się z problemami psychologicznymi ich dzieci ma ogromny problem ze skorzystaniem z pomocy psychologa dziecięcego. W pierwszej fazie zaistnienia dziecięcych trudności przyczyną braku decyzji o konsultacji psychologicznej dziecka jest – naturalne w takich sytuacjach – zaprzeczanie, że dziecko sprawia nam kłopot i że nie radzimy sobie z jego zaburzeniami. Brak tradycji i kultury terapii w Polsce ciągle sprawia, że problemy psychologiczne własne lub najbliższych wypierane są ze świadomości i ukrywane tak długo, aż nie stanie się coś naprawdę spektakularnego, na przykład dziecko zacznie odmawiać lękowo jedzenia, snu, a – w przypadku starszych dzieci – jego niewłaściwe, problematyczne zachowanie nie zakłóci pracy nauczyciela szkolnego. Tymczasem przyznanie, najpierw samemu przed sobą, że nie poradzimy sobie już z dzieckiem na bazie zasobów rodzicielskich, jest pierwszym krokiem do podjęcia decyzji o interwencji specjalisty. Nie ma powodu, żeby obawiać się wizyty diagnostycznej u psychologa dziecięcego, gdyż dysponuje on całym spektrum metod pracy, które pozwolą nam rozwiązać dziecięce problemy. Im szybciej, tym lepiej i skuteczniej, bez kosztów ich narastania.
Lęk przed oceną rodzicielskich metod wychowawczych
Wielu rodziców odkłada decyzję o udaniu się z dzieckiem do psychologa, gdyż obawiają się oni, czasem nieświadomie, oceny ich kompetencji rodzicielskich. Rodzice boją się, że zostaną ocenieni przez psychologa jako nieskuteczni, nieudolni i niewystarczający. Psychologowie podkreślają, że często w gabinecie, wraz z sytuacją nazwania problemu wychowawczego lub psychologicznego stwierdzonego u dziecka, rodzice reagują lękiem, poczuciem winy i nietrafnym pytaniem: „co zrobiliśmy nie tak”. Tymczasem problemy psychologiczne mają wiele złożonych przyczyn i na pewno psycholog dziecięcy nie oceni interweniujących rodziców jako wadliwych, szkodliwych lub godnych potępienia. Rola rodzica wielokrotnie wymaga wsparcia i właśnie temu służy praca psychologów dziecięcych. Nawet jeśli przyczyną zaburzeń, z którymi boryka się dziecko i jego rodzice, jest właśnie czynnik rodzicielski, psycholog zaprojektuje takie metody interwencji i leczenia, aby nie tylko nie podważyć autorytetu rodziców, ale by wesprzeć i pogłębić już istniejące przecież więzi rodzinne. Sięgnięcie po wsparcie, terapię i pracę nad całym systemem rodzinnych powiązań, relacji i stylów komunikowania, jest wyrazem naszej odpowiedzialności i dojrzałości. Dzięki psychologowi dziecięcemu nasza rodzina zyska jeszcze jedną, dorosłą i profesjonalną, parę oczu, która nie koncentruje się na wydawaniu ocen i osądów, a na konstruktywnym rozwiązaniu zaistniałych problemów.
Nie bójmy się psychoedukacji!
Ważną funkcją konsultacji terapii psychologicznej w przypadku skorzystania ze wsparcia psychologa dziecięcego jest metoda pracy zwana psychoedukacją. Psychoedukacja to nic innego niż trening umiejętności społecznych i komunikacyjnych, dzięki któremu człowiek, zarówno dziecko jak i dorosły, lepiej radzi sobie z rozwiązywaniem codziennych problemów. Podczas terapii dziecięcej rodzic otrzyma szereg wskazówek merytorycznych i konkretnych rozwiązań do sprawdzenia w relacjach z dzieckiem. Będzie też miał okazję przyjrzeć się własnym zasobom psychologicznym, które można rozwijać i budować, jak każdą życiową umiejętność. Dlatego im szybciej podejmiemy decyzję o wizycie u psychologa dziecięcego, tym lepiej będzie nam się zżyć, bo diagnostyka i leczenie naszego dziecka, mogą być doskonałą okazją do zbudowania arsenału odporności psychicznej i umiejętności radzenia sobie z codziennymi problemami dla całej rodziny.
Inspirowane: rodziceidzieci.com – psychiatra dziecięcy
